Twee maanden geleden was ik in Gondar voor mijn werk. Er was van alles aan de hand in het CBR (community based rehabilitation) project. De CBR werkers waren ontevreden over collega's binnen het project, de financiën liepen niet lekker, het leek of er makkelijke oplossingen gekozen werden in plaats van structurele oplossingen… Na een paar dagen ging ik weer weg, maar het liefst was ik een maand gebleven.
Afgelopen week was ik weer terug in Gondar. Op het programma stond een evaluatie van het werk dat gedaan was, om de nieuwe CBR richtlijnen van de WHO (wereld gezondheidsorganisatie) uit te proberen in het veld.
Onze twee daagse bijeenkomst begon niet lekker. De coördinator van het programma kwam niet opdagen. Toen ik hem belde was hij met andere dingen bezig. Ik was geïrriteerd omdat zijn prioriteiten in mijn ogen niet goed waren en probeerde me op de mensen te richten die er wel waren.
Na de eerste dag was ik al ontzetten blij maar de tweede dag maakte me helemaal trots op het “team” wat in Gondar werkt.
Ze hadden in 5 verschillende groepen kleine projecten opgestart geïnspireerd op de nieuwe richtlijn. Eén groep was voorlichting over Lepra gaan opzetten in 2 dorpen. De mensen reageerden heel positief en 3 mensen zijn naar de kliniek gegaan om zich te laten testen en (op tijd) medicijnen te nemen. Een andere groep is begonnen om met de lokale overheid jongeren met een handicap te integreren in de bestaande sport projecten en competitie. Weer en andere groep heeft interviews afgenomen bij gezinnen waar iemand een handicap heeft, om te kijken welke lokale bronnen van inkomst zij hebben. Ze helpen nu de gezinnen om met behulp van hun al bestaande mogelijkheden hun inkomen te verbeteren. De vierde groep is trainingen gaan geven in gebaren taal op 4 scholen, 205
volwassenen en kinderen volgen de training. Zo proberen ze dove kinderen meer onderdeel te maken van de school gemeenschap en beter met anderen kunnen communiceren. De laatste groep is meisjes met en zonder handicap gaan inlichten over menstruatie en hoe ze voor zichzelf kunnen zorgen tijdens hun menstruatie. Veel ouders denken er niet aan dat kun dochters met een handicap ook ongesteld worden. In een land waar vrouwen nog lappen gebruiken lijkt het mij ook een ware ongesteldheids fase. De meisjes waren heel erg blij dat ze er nu samen over konden praten en naar oplossingen konden zoeken.
Het CBR programma in Gondar loopt nog geen drie jaar. De meeste CBR-werkers die dit project hebben uitgevoerd werken minder dan drie jaar in het veld. Ineens zat ik tegenover een groep mensen die vol zaten met creatieve ideeën die kritisch waren op wat zijzelf en anderen deden en aan het werken waren aan de ontwikkeling van hun project.
De coördinator van het project verontschuldigde zich de 2de dag dat hij het begin gemist had: Door een fout van de administratie van de Universiteit was de training voor een groep mensen met een handicap niet betaald en dreigden ze niet langer te eten te krijgen. Toen hij klaar was, kwam er een jongetje naar het ziekenhuis en omdat wij er allemaal niet waren heeft de coördinator geregeld dat hij bij de juiste arts terecht kwam voor behandeling.
Dat doet een mens nederig voelen. In een project met dagelijkse hobbels en verassingen kan je nooit te snel oordelen over prioriteiten en na twee maanden afwezigheid lijkt het project beter te draaien dan ooit.
Wat is er heerlijker dan mensen een klein duwtje te geven en vervolgens te mogen zien hoe ze zelf verder voor ontwikkeling zorgen.
Liefs van een trotse “consultant rehabilitation services”
Marieke