Expat vrouwen in Bahir Dar

Als je in het buitenland woont val je onder de expatriate gemeenschap. Mensen die net als jij uit hun land vertrokken zijn om elders te wonen en te werken. Dus hier in Ethiopië ben ik een expat. In de hoofdstad van Ethiopië is er een uitgebreid netwerk van expats en zijn er feestjes, etentjes, verenigingen, activiteiten en plekken waar je komt en elkaar ontmoet.

In de jaren die ik in Gondar woonde was de groep buitenlanders maar klein. We werkten bijna allemaal als vrijwilligers voor de Universiteit en ik heb uit die tijd een aantal goede buitenlandse vrienden over gehouden maar vooral een groep Ethiopische vrienden.
Toen ik naar Addis verhuisde had ik moeite met vrienden maken. Ik kwam op mijn werkplek maar weinig mensen tegen en ik had sterk het gevoel dat ik in de hoek van feestjes in luxe hotels werd gestuurd, waar ik me niet erg thuis voelde. Na een aantal jaren Addis had ik natuurlijk weer een nieuwe groep vrienden die ook niet van de luxe hotel feestjes hielden en weer waren ze zowel Ethiopiërs als buitenlanders bij.

Toen gingen we naar Bahir Dar verhuizen. We waren net getrouwd en ik reisde veel en Wende had collega’s en vrienden waar ik me bij aansloot. Er was een email lijst van de buitenlanders in Bahir Dar maar ik had weer weinig zin om me in het hoekje van de buitenlanders te scharen. In de tijd dat ik met zwangerschapsverlof was had ik wat meer mensen zelf leren kennen in Bahir Dar en ook weer een aantal buitenlandse vrouwen. Een aantal van die vrouwen besloot een knutselavond te organiseren. Het leek me best leuk om wat meer dames in Bahir Dar te leren kennen en de organisator was behalve een Boersma ook nog eens een hele leuke vrouw. Maar ik knutsel niet (behalve voor familie gelegenheden). Ik had bedacht dat ik wel kon breien die avond maar ik had geen brei naalden en wol. De wol vinden was niet heel moeilijk en ik had onze buurtwacht ooit eens zien breien dus hij leek me de bron om de breinaalden te vinden. De wacht vond dat ik zijn breinaalden wel mocht lenen. Dat bleken een paar roestige metalen pennen van een oude paraplu te zijn. Dus toog ik die avond met mijn breiwerkje naar de dames. Ik heb heel fanatiek 10 pennen gewrocht en een paar keer moest ik alle steken weer oppakken omdat de naalden zo stroef waren dat ik, in een poging verder de komen, alle steken van de naald afduwde. Het was verder erg gezellig en het bleek de basis voor mijn toegang toe een groep erg leuke vrouwen in Bahir Dar. Het breien en knopen en borduren had niets weg van de luxe feestjes in Addis maar was meer een soort kneuterig geiten wollen sokken gebeuren. Net als in Gondar dronken we weer lokale wijn en lokaal gemaakte kaas. Gelukkig was ik de volgende keren ook nog welkom om alleen mee te kletsen en de anderen te laten breien, want mijn brei-actie was geen groot succes. De volgende ochtend heb ik mijn 10 pennen weer uitgehaald en de pennen aan de wacht terug gegeven. Het garen was ietwat roestig geworden en een trui zal het nooit worden. Maar ik was wel deel geworden van de expat gemeenschap in Bahir Dar. En nu heb ik zoals in alle andere plekken waar ik gewoond heb, Ethiopische en buitenlandse vrienden gemaakt.